About / Hakkımda

 

Türkçesi Aşagıda👇

I’ve always felt different. Too much. Too intense. Too easily overwhelmed.
Knows too much but believes too easily. My existence has always been a chain of contradictions.

I was born into chaos and silence in Turkey. At five, a car crash shattered my family.
My mother never came home. Grief arrived early, and never really left. 
It learned to live in me, quietly.

I wrote to make the world bearable and to wrap words around the ache, to bring order to the noise.
But I still didn’t belong. They called me sharp-tongued, dangerous, unruly.
One of my books was banned. I was judged, criticised, and reduced.
So I masked. I doubted myself. I learned to disappear while appearing strong.
No matter how much I created, something kept pressing in,
like I was made of static in a world that only accepts silence and smoothness.

In 2013, my absurdist play Mi Minor, a mirror held up to imagined power,
became the target of a hate campaign. They said I inspired revolt.
But all I did was listen.
I saw what was rising in the hearts of the younger generation, 

the pulse of change, the refusal to be silenced.

I wrote it before it happened. When it happened, they blamed me for the echo

So, I left Turkey with a single suitcase.

Wales became my unexpected shelter. In the arms of its green silence, I began again.
I married and, within a year, I lost him to brain cancer.
But grief peeled back the illusion. The world I had trusted with all my cells was not love,
but control masked as care. 

I lost him. And with him, the life I thought I had. 

Then new accusations, new wounds. The Gezi indictment named me again.

Life sentence... 

I lost almost everything, 

Except the part of me that refuses to disappear 

In the thick of grief, I could barely hold myself together.
I thought it was menopause, the chaos, the crashing emotions,
so I went to the doctor for help.
I left with a referral for autism.
When the word finally came: Autistic 
it wasn’t a diagnosis. It was a key.
Suddenly, my whole life made sense.

I thought this was the beginning of a new life. But another storm came.
This time, not from strangers, but from the people I trusted most.

Slander. Lies. Twisted truths. 

A quiet execution of my character.
It wasn’t Gezi, but it echoed the same brutality I once faced from the state;
this time delivered by those I held closest to my heart.

And I chose silence over self-defence.

Stood on the edge of life for a long time.
Therapy became a lifeline.
One session after another, I crawled back from the brink.
My son and the quiet embrace of Elan Valley helped me remember what I had lost.
Not to return to who I was, but to begin discovering who I could become,
by surrendering to myself, not to others.

Since then, I’ve been rebuilding from the inside out.
With nature. With rhythm. With rage and softness.
With Groove Dance®, with Neurographica®, with Ho’oponopono.
With shamanic journeys that cracked me open. With women who held space for my healing.
With silence. With drumming. With deep learning that never ends.

With neurodivergent-informed guides who held me, 

So I have been learning to guide others, 

with nature, with rhythm, with patience and compassion...

Then, at 54, during ADHD training,

while learning to spot what I had missed in others. 
My supervisor said, “You know you’re ADHD, right?”

I laughed. Because, of course, it didn’t end at autism.

It never does with brains like mine, wired for intensity, curiosity, depth, and storm.

Of course. It never ends with autism. It never does with brains like mine.

So now I wear two names: Autism. ADHD.
AuDHD, they call it. A diagnosis wrapped in acronyms,  a self finally unwrapped.

I’m here to express what I’ve learned, for anyone ready to remember themselves again.

These days, I offer others the refuge I once longed for, a place to land, to be seen, to simply be.
And I carry into that space the deep gratitude I hold for four souls, who helped me remember how:

 Two extraordinary healer women, one wise man, and my son.

“I turned wounds into wisdom, exile into freedom, ostracism into strength,
and silence into a song for those who need to hear.”

Her zaman farklı hissettim.

Çok fazla, çok yoğun, çok hastalanan...
Çok fazla şey biliyordum ama herşeye de  çok kolay inanıyordum.
Varlığım her zaman çelişkilerle örülü bir zincirdi.

Türkiye’de, kaos ve sessizlik içinde doğdum.
Beş yaşımda bir araba kazası ailemi paramparça etti.
Hastanede geçen yıllarımın ardından annem bir daha eve dönmedi.
Sessizce içinde yaşamayı öğrendiğim yas erken geldi hayatıma 

ve tam anlamıyla beni hiçbir zaman terk etmedi.

Dünyayı katlanılır kılmak için yazdım.
Acıyı kelimelerle örmek, gürültüye düzen getirmek için
Keskin dilli, tehlikeli, asi dediler.
Kitaplarımdan biri yasaklandı. 
Yargılandım, eleştirildim, küçümsendim...
Bu yüzden kendimi maskeledim.
Güçlü görünürken yok olmayı öğrendim.
Ama yine de ait hissetmedim.

Ne kadar üretsem de, içimde hep sıkışmış bir şey vardı.

Hep kendimden şüphe ettim. Hiç göstermedim.
Sanki ben, parazitli bir sinyaldim ve bu dünya yalnızca sessizliği ve pürüzsüzlüğü kabul ediyordu.

2013’te yazdığım absürd oyun Mi Minor,
hayali bir iktidara ayna tutan
Nefret kampanyalarının hedefi oldum.
Beni isyana teşvik etmekle suçladılar.

Oysa ben sadece dinlemiş, 
gençlerin kalbinde yükselen değişimin nabzını, susturulmayı reddeşi görmüştüm. 
Olaylar yaşanmadan önce yazmıştım.
Yaşandığında ise yankısından ben sorumlu oldum.
Ve elimde sadece bir valizle Türkiye’yi terk etmek zorunda kaldım.

Galler, beklenmedik sığınağım oldu.
Doğanın yeşil sessizliğinde yeniden başladım.
Evlendim. Bir yıl içinde eşimi beyin kanserinden kaybettim.
Ama yas, yıllarca içinde yaşadığım  illüzyonu söküp attı.
Sadece herkesden çok güvendiğim, sevdiğim adam değil,
onunla birlikte sahip olduğumu sandığım hayatta ölmüştü. 

Tüm hücrelerimle inandığım dünyanın aslında sevgi değil,
şefkat maskesi takmış bir kontrol olduğu gerçeği ile ölesiye sarsıldım...

Sonra yeni suçlamalar, yeni yaralar...

Gezi iddianamesinde tekrar adım geçti. Müebbet...
Neredeyse her şeyimi kaybettim.
Bana rağmne kendimden vazgeçmeyen parçam hariç.

Yasın içinde kendimi bir arada tutmakta zorlanıyordum.
İçinde yaşamata zorlandığım kaosu ve duygusal çöküşü Menapoz sandım...
Yardım istemeye doktora gittim . 
Otizm merkezine sevk edilerek geri döndüm.

İki ay sonra otizm merkezind "Otism, Asperger" diye yankılanan ses

Benim için  bir teşhis değil, bir anahtar oldu.

Bir anda tüm hayatım anlam kazandı.

Bu yeni bir hayatın başlangıcı sandım.
Ama bambaşka bir fırtına ile bu sefer  daha da fena savruldum
çünkü bu sefer fırtına yabancılardan değil, en güvendiğim insanlardan geldi... 
İftira. Yalan. Çarpıtılmış gerçekler...

Varoluşum sessizce infaz edildi ve pekçokları sadece seyretti.

Gezi ve iktidar değildi bu sefer ama aynı yöntemi, acımasızlığı ve şiddeti taşıyordu.

Üstelikte bu kez fırtına yabancılardan değil kalbime en yakın olanlardan geliyordu...
O nedenle de kendimi savunmak yerine susmayı seçtim.

Uzun bir süre yaşamla ölümün kenarında durdum.
Terapiler can simidim oldu.
Oğlum ve Elan Valley’nin sessiz kucağı bana kaybettiklerimi hatırlamamı sağladı.
Eskisi gibi olmak için değil,

Başkalarına değil, kendime teslim olarak
yeniden kim olabileceğimi keşfetmek için...

O zamandan beri içten dışa yeniden inşa ediyorum kendimi.
Groove Dance®... Neurographica®... Ho’oponopono...
Beni parçalayan şamanik yolculuklar...
Şifalanmam için beni tutan şaman kadınlar...
Sessizlik. Davullar. Ve hiç bitmeyen derin bir öğrenme...
Sabırla bana yol gösteren nöroçeşitlilik farkındalığına sahip rehberlerle.
O zamanlardan beri ben de başkalarına yol göstermeyi öğreniyorum.
Doğayla. Ritmle. Sabır ve şevkatle...

Sonra, 54 yaşımda, ADHD eğitimim sırasında, başkalarında gözden kaçırdığım şeyleri fark etmeyi öğrenirken, danışmanım durakladı ve şöyle dedi: “DEHB olduğunun farkındasın, değil mi?
Güldüm. Elbette. Otizmle bitmez.
Bizim gibi fırtınalı beyinlerde asla tek bir şey olmaz...
Kısaltmalara sarılmış bir teşhis, sonunda açığa çıkmış bir benlik.
Şimdilerde iki adım var: Otizm. ADHD hoşgeldin AuDHD 

Ve artık kendini hatırlamaya hazır olan herkesle öğrendiklerimi paylaşmak için burdayım.

Bugünlerde, bir zamanlar özlemle aradığım sığınağı başkalarına sunuyorum;
varabilecekleri, görülebilecekleri, sadece var olabilecekleri güvenli bir yer.
Ve bu alanı yaratırken, bana bunu hatırlatan dört ruha duyduğum derin şükranı her an kalbimde taşıyorum: İki olağanüstü şifacı kadın, bilge bir adam ve oğlum.

“Yaralarımı bilgeliğe, sürgünümü özgürlüğe, dışlanmışlığımı güce, sessizliğimi ise duyması gerekenlere bir şarkıya dönüştürdüm.”

---